ต้องหาให้มันเห็นสรณะที่พึ่ง เวลาความตายมาถึง เราจะไปพึ่งใครล่ะทีนี้

..นั่นล่ะ มันส่งไปอย่างนั้นล่ะจิต เวลาออกมา เรามาถามว่า มันได้ภาวนามั้ย มันมีแต่ส่งไปคิด ไม่มีสัมปชัญญะ ไปคิดหาเรื่องจะไปร่ำไปรวย นั่งอยู่ก็ยังจะเอาจิตไปเสพกามอยู่ กามหนิมันละเอียด เอาจิตไปรู้นั่นล่ะ ไปเสพ เสพกับรูปเสียงกลิ่นรส อยู่

ก็เท่ากับขาดทุน มานั่งสมาธิขาดทุน แทนที่จะหา เอา สรณะที่พึ่งคือพุทโธ ธัมโม สังโฆ ให้มันเห็น กลับไปขายมะเขือ ไปขายแตงขายมะเขืออยู่ เราก็เหมือนกันล่ะนั่งอยู่หนิ แทนที่จะมาอบรม บ่มอินทรีย์ แทนที่จะมาถอดกาย รื้อกายดู มันกลับไป ส่งไปทางอื่น ปรุงไป แต่งไป

ถึงวันกลับมันจะได้กลับดอก ไม่ต้องคิดไป หาสรณะที่พึ่งให้มันเห็นซะก่อน คนเราก็เกิดมาก็ขาดทุนนั่นล่ะ ไม่เห็นสรณะที่พึ่ง เรียกว่าโมฆะบุรุษ โมฆะสตรี

ต้องหาให้มันเห็นสรณะที่พึ่ง เวลาความตายมาถึง เราจะไปพึ่งใครล่ะทีนี้ เจ็บไข้ได้ป่วยมา มีที่พึ่งมั้ย..

..อย่างน้อยก็ให้มันเห็น สรณะที่พึ่ง เห็น พุท ธัม สงฆ์ ภายใน นั่นน่ะ เห็นผู้ตายไม่เป็น เห็นอมตธาตุ อมตธรรม  ธรรมที่ตายไม่เป็น เวลาเจ็บไข้ได้ป่วย ธาตุแตก ขันธ์ดับ แล้วก็จะ มีสรณะที่พึ่ง..


บางส่วนจาก ภพของจิต (10:17 - 12:11, 13:19 - 13:33)
พระธรรมเทศนา หลวงตาศิริ อินฺทสิริ วัดถ้ำผาแดงผานิมิต

https://drive.google.com/file/d/0B6OG_Su4MwGZZ28wNm5HT2pSWUU/view?usp=sharing