อันใดที่พิจารณาเข้าใจแล้ว จิตจะไม่ยอมไปพิจารณาอีก เพราะพอแล้ว นั่น ทราบภายในจิต พอแล้วด้วย ปล่อยแล้วด้วย

..กี่ตลบทบทวนไม่สำคัญ สำคัญที่ความชำนิชำนาญ สำคัญที่ความเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน ในธาตุในขันธ์ของตน เมื่อเข้าใจ เต็มที่แล้ว ระหว่างการพิจารณา คือระหว่างธาตุขันธ์กับจิตนี้ จะปล่อยวางกัน

อันใดที่พิจารณาเข้าใจแล้ว จิตจะไม่ยอมไปพิจารณาอีก เพราะพอแล้ว นั่น ทราบภายในจิต พอแล้วด้วย ปล่อยแล้วด้วย หนิ อันใดที่มีความสัมพันธ์ หรือสัมผัสสัมพันธ์อยู่กับจิต มีส่วนไหนบ้าง จิตมีความพอใจที่จะพิจารณาในส่วนไหนบ้าง พึงทราบว่าส่วนนั้นยังไม่เข้าใจ

ก็เหมือนกับไฟที่ไหม้ไปตามเชื้อ เชื้อมีที่ไหน ไหม้ติดตามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมดเชื้อ ถึงจะหมดไฟ นี่อาการของปัญญาที่จะ พินิจพิจารณาสอดส่องไปตาม สิ่งที่เกี่ยวข้องกับตน ซึ่งยังถอนไม่ได้ ก็เป็นเช่นเดียวกัน..

บางส่วนจาก อกาลิกจิต อกาลิกธรรม (27:33 - 28:30)
พระธรรมเทศนาหลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศน์อบรม ณ วัดป่าบ้านตาด เมื่อวันที่ ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๙

https://www.youtube.com/watch?v=Lmh1SI47n7I