เห็นก็สักแต่ว่าเห็นเท่านั่น ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน "คำว่าสักแต่ว่า" ต้องเข้าใจว่าสิ่งที่เราได้ยิน ก็ไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตนเราเขา หูของเราก็ไม่มีสัตว์บุคคล ตัวตนเราเขา หูมันทำหน้าที่เฉยๆ

..เห็นก็สักแต่ว่าเห็นเท่านั่น ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน "คำว่าสักแต่ว่า" ต้องเข้าใจว่าสิ่งที่เราได้ยิน ก็ไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตนเราเขา หูของเราก็ไม่มีสัตว์บุคคล ตัวตนเราเขา หูมันทำหน้าที่เฉยๆ

อินทรีย์มีความเป็นใหญ่ในการเห็น ในการได้ยินเฉยๆ ได้ยินแล้วก็ไม่กำหนัดขัดเคือง  วางโลกวางอารมณ์ได้ วางสมมติได้ก็หมดเรื่องเท่านั้น

โลกนี้ไม่มี โลกหน้าก็ไม่มี โลกในอดีตก็ไม่มี ขันธ์ในอดีตก็ไม่มี ขันธ์ในปัจจุบันก็ไม่มี โลกในปัจจุบันก็ไม่มี โลกหน้าก็ไม่มี เราจึงไม่ได้ไปแบกเอาโลก แบกเอาอารมณ์ แบกเอาสมมติ..

..เห็นก็สักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน ทราบทางจมูกลิ้นกาย ก็สักแต่ว่าทราบเฉยๆ รู้ว่าคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ทางธรรมารมณ์ ทางใจ ก็สักแต่ว่ารู้เฉยๆ ไม่กำหนัดขัดเคือง คือไม่ยินดียินร้าย เพราะรู้เท่าเข้าใจ ว่ามันว่าง โลกว่างจากสัตว์บุคคลตัวตนเราเขา

จึงว่า ทำจิตให้นิ่งให้ว่างอยู่ไม่กำหนัดขัดเคือง นี่แหละเรียกว่ามัชฌิมาปฏิปทา ข้อปฏิบัติให้ถึงความเป็นกลาง คือ ไม่กำหนัด ไม่ขัดเคือง ไม่ยินดี ไม่ยินร้าย..

บางส่วนจาก ๑๐.โลก (28:42 - 29:32, 29:50 - 30:44)
พระธรรมเทศนา หลวงตาศิริ อินฺทสิริ วัดถ้ำผาแดงผานิมิต

https://drive.google.com/drive/folders/0B6OG_Su4MwGZeVY2WW5yZ2NHYkU