"เชื้อ" ที่จะพาให้ “จิต” ไปเกิดไปตาย ในภพชาติน้อยใหญ่นั้น ก็คือ “ตัวรู้” หรือ "ผู้รู้" ที่อยู่กับ “จิต” กลมกลืนเป็น “อันเดียวกัน” อยู่นั้นแล

"เชื้อ" ที่จะพาให้ “จิต” ไปเกิดไปตาย ในภพชาติน้อยใหญ่นั้น ก็คือ “ตัวรู้” หรือ "ผู้รู้" ที่อยู่กับ “จิต” กลมกลืนเป็น “อันเดียวกัน” อยู่นั้นแล

เมื่อ "ผู้รู้" ถูกถอนพรวดขึ้นมาจาก “จิต” แล้วเหลือแต่ “วิมุตติจิต” "การเกิด" จึงยุติขาดสะบั้นกันลงไป

"ผู้รู้" นี้ก็เป็น "สักแต่ว่า "เรือนร่าง" ของ "จิต" แต่ "ไม่ใช่จิต"

"ร่างกาย" นี้เป็น "สักแต่ว่า "เรือนร่าง" เป็นที่อาศัยของ "ผู้รู้" หรือ "ความรู้" นี้เท่านั้น
เมื่อ "จิต" ขาดจากความ “สืบต่อ” กับสิ่งภายนอก หรือ "ขันธ์" แล้ว

“จิต” จึงเป็น “อิสระ” นอกเหนือไปจากกฎ "อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา"
อยู่ตามความจริงของตน ไม่ไปเกี่ยวข้องกับกฎของ "สมมุติ" เพราะเป็น "วิมุตติ" แล้ว นั่นคือ "ผู้พ้นภัย พ้นโลก" พ้นตรงนี้

ท่านจึงว่า "ธมฺโม ปทีโป" ความสว่างกระจ่างแจ้งในจิตที่ปราศจากแล้วจากกิเลส เป็นความสว่างกระจ่างแจ้งไม่มีสิ่งใดเสมอเหมือนในโลกทั้งสามนี้

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี

https://www.facebook.com/JD.PHADANG/photos/a.539412916104336.1073741828.539401609438800/1152400448138910/?type=3&theater