ใจคนเราไม่ภาวนา ปล่อยปละละเลยให้จิตใจคิดไปปรุงไปตามอำนาจกิเลสราคะตัณหา อันนี้แหละมันพาให้ใจคนเรามืด มันมืดมนอนธการอยู่ในตัวในใจ

..ใครเกิดมาเป็นคน ความทุกข์ในเรื่องคน มันก็มีขึ้นในตัว มีขึ้นในใจของแต่ละทุกๆ คน แต่ว่าถ้าเราไม่ภาวนาให้ดี พุทโธ ธัมโม สังโฆ ไม่อยู่ในใจ เมื่อความทุกข์เหล่านี้มันพังเข้ามา มันกระทบเข้ามา แล้วจิตนี้มันก็จะหลง หรือจิตมันจะเกิดเป็นจิตมืด จิตดำขึ้นมา พิจารณาธรรมกรรมฐานไม่ได้ เพราะว่ามันมืด เหมือนกลางคืน ... กลางคืนถ้าไม่มีไฟ เดินไปมันก็ตำต้นไม้ เหยียบขวากหนาม เพราะว่ามันมืด

ใจคนเราไม่ภาวนา ปล่อยปละละเลยให้จิตใจคิดไปปรุงไปตามอำนาจกิเลสราคะตัณหา อันนี้แหละมันพาให้ใจคนเรามืด มันมืดมนอนธการอยู่ในตัวในใจ


ความจริงนั้นตามันก็ไม่มืด เว้นเสียแต่คนตาบอด คนตาบอดนั้นเรียกว่ามืดนอก ... คนตาไม่บอด แต่ไม่ภาวนา ไม่ละกิเลสอันมีอยู่ในใจของตน อันนี้เรียกว่ามันบอดใน...ใจมันบอด

ตาหนังนี้ไม่บอดแต่ตาในมันบอด ตาไม่ภาวนา ตาไม่รักษาศีล ตาไม่อยู่ภายใน ตาไปอยู่ภายนอก หลงใหลไปตามรูป หลงใหลไปตามเสียง ตามกลิ่น ตามรส นั้นเรียกว่ามันมืดใน ใจมันมืด อย่าไปให้ใจมืด ให้ใจแจ้งใสหมดจดสะอาด..

บางส่วนจาก ๔. ให้ใจอยู่กับสติ
พระธรรมเทศนา หลวงปู่สิม พุทธาจาโร

http://larndham.org/index.php?/topic/43962-%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1/