เมื่อเข้าหาแล้วกะ ไม่มีอะไรล่ะ มีแต่ไปหยิบเอาเรื่องคนนู้นมาวิจารณ์ หยิบเอาเรื่องคนนี้มาวินิจฉัย อยู่งั้นแหละ นี้แหละเรียกว่ามันหลงสมมติน่ะ ให้พากันเข้าใจ

..แต่ว่าจิตนี้มันไม่ชอบคิด เรื่องมันน่ะ มันไม่ชอบคิด ดูอัตภาพร่างกายนี้ แต่มันชอบคิดไปแต่เรื่องอื่นนู้น มันคิดไปแต่เรื่องสมมติบัญญัติ มันติดสมมติติดบัญญัติ เรื่องของเรื่องมันเป็นอย่างนั้น สมมติว่าคนนั้นเป็นอย่างนั้นคนนี้เป็นอย่างนี้ คนนั้นดีอย่างนั้น คนนี้ชั่วอย่างนี้ ชอบหลาย

เมื่อเข้าหาแล้วกะ ไม่มีอะไรล่ะ มีแต่ไปหยิบเอาเรื่องคนนู้นมาวิจารณ์ หยิบเอาเรื่องคนนี้มาวินิจฉัย อยู่งั้นแหละ นี้แหละเรียกว่ามันหลงสมมติน่ะ ให้พากันเข้าใจ

ถ้าผู้ที่ไม่หลงสมมติหนิ มันไม่เป็นอย่างงั้นหนิ เมื่อไม่จำเป็นจริงๆไม่ต้องปรารภถึงเรื่องของใคร ปรารภแต่เรื่องของตัวเองเท่านั้นแหละ ทำยังงัยจิตนี้มันจะปล่อยวางขันธ์ห้านี้ได้

ก็เอาและสอนมันลงไป สอนให้มันรู้จักปล่อยรู้จักวาง อันธรรมดาจิตนี้ถ้าหากว่าไม่ใช้ปัญญาสอนมันนะ มันไม่มีความฉลาดเฉลียวอะไร มันมีแต่มันยึดถือเอาไว้อยู่อย่างงั้นแหละ..

บางส่วนจาก อุบายละสังขารรูปนาม พระธรรมเทศนา หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ

https://youtu.be/4kkGhrfrefA?t=29m48s
(29:48 - 31:29)