ที่ว่าสังขารที่เป็นบุญกุศลเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป อันนี้หมายถึงความคิด ความคิดที่คิดเป็นบุญเป็นกุศลขึ้นมาแล้วมันก็ดับไป แต่ความรู้สึกในใจนั่นน่ะ ความรู้ว่าตนมีกุศลอยู่ในใจ มีคุณธรรมอยู่ในใจ มันมีอยู่ มันไม่สูญหาย อันนั้นน่ะ ขอให้เข้าใจ

..ที่ว่าสังขารที่เป็นบุญกุศลเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป อันนี้หมายถึงความคิด ความคิดที่คิดเป็นบุญเป็นกุศลขึ้นมาแล้วมันก็ดับไป แต่ความรู้สึกในใจนั่นน่ะ ความรู้ว่าตนมีกุศลอยู่ในใจ มีคุณธรรมอยู่ในใจ มันมีอยู่ มันไม่สูญหาย อันนั้นน่ะ ขอให้เข้าใจ

ความรู้ที่ว่าไม่โลภไม่อยากได้ของใคร ความรู้ที่ว่าเรายินดีในการบริจาคอยู่เสมอ อันนี้มันไม่หายไปไหน อันนี้น่ะ มันฝังอยู่ในจิตใจนั้น เมื่อความโกรธมันดับไปอย่างนี้นะ ไอ้ความไม่โกรธมันก็มีอยู่ในจิตใจนั้น ความมีเมตตาอารีย์มันก็เกิดขึ้นอยู่ในใจนั้น เมื่อความหลงมันระงับไป ความรู้มันก็เกิดขึ้นแทน ความรู้แจ้ง ความเห็นจริงในสภาวธรรม ตามความเป็นจริง ก็เกิดขึ้นมาแทน นี่มันเป็นอย่างนี้

เมื่อละบาปอกุศลลงไปแล้วกุศลย่อมเกิดขึ้นอย่างนี้ ให้เข้าใจ เมื่อกุศลเกิดขึ้นอย่างนี้ ก็รักษา รักษาสมาธินั่นแหละ ทำใจให้ตั้งมั่น อยู่ในบุญในคุณอันนั้น บุญคุณเหล่านี้ก็จะเจริญงอกงามยิ่งๆขึ้นไป เราทำไปเท่าไรมันก็ยิ่งไม่สูญไม่หาย เมื่อไม่ปล่อยใจให้ตกไปทางบาปอกุศลที่กล่าวมานั่นน่ะ ทำไปเท่าไรก็มีแต่พอกพูนมากขึ้นมากขึ้นไปโดยลำดับ..

บางส่วนจาก ฝึกจิตอย่าให้หลงให้เมา: หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
https://youtu.be/_qIVBx0quwA?t=36m22s
(36.22 - 38:01)