..เอาไม้แห้ง 2 อันมาถูกัน ถูไปถูมา ถูไปถูมา ถูช้าถูเร็ว ไม่ยอมให้ไม้ออกห่างจากกัน เอาไปเอามา ไฟก็เกิดขึ้น
ถ้าเอาออกห่างจากกันบั๊บ ลมกับจิต วางห่างจากกันบั๊บ มันก็เย็น ไฟมันก็ไม่ลุกง่าย
ลมหายใจก็เปรียบเสมือนไม้อันหนึ่ง จิตเราใจเราก็เปรียบเสมือนไม้ เหมือนไม้อันหนึ่ง มันมาถูกันอยู่อย่างงี้ มาเสพกันมารู้กันอยู่อย่างงี้ อย่าให้มันพลาดออกจากกัน อย่าให้มันถอยออกจากกัน
ได้ไม่ได้ไม่ต้องไปคิด หน้าที่คือเอา คุมจิตไปจี้อยู่กับลมหายใจ ไปรู้อยู่กับลมหายใจ เหมือนกับไม้ถูไฟ ไม้สีไฟ เอ๊าจะเป็นอะไรก็ให้มันเป็นไป เราจะไม่ยอมให้ไม้ออกจากกัน ไม่ให้จิตกับลมหายใจ ว่างออกจากกันเป็นเด็ดขาด
อะไรจะเกิดอะไรจะตายก็ชั่งหัวมัน ไม่เอาทั้งนั้น นอกจากคนที่นั่งสมาธิหนิ เป็นลมล้มตายลง เราถึงจะเอาสติ เผลอสติแล้วถึงจะหยุด ถ้ามันปกติอยู่ มันเป็นอะไร ไม่เอาทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่ได้เอาไม้เรียวมา เฆี่ยนหลวงตาโลด..
บางส่วนจากพระธรรมเทศนา มาร (๐๕.มาร, 3:50 - 5:05)
หลวงตาศิริ อินฺทสิริ วัดถ้ำผาแดง ผานิมิต
0 comments:
Post a Comment