สำหรับผู้ที่ได้ภาวนาสมาธิแล้ว ได้เจริญปัญญาให้เกิดขึ้นอย่างนี้ ถึงแม้จะสมมติว่าหลานของตน ลูกของตน แต่มันก็ไม่หลง มันก็รู้ว่านี้เพียงแค่สมมติเท่านั้น ไม่ใช่เป็นเรื่องจริง

..น่าสงสาร คนเฒ่าคนแก่ อยู่กับบ้านกับช่อง เมื่อลูกสาว ลูกชาย ได้หลานมา ได้ลูกมาแล้ว ก็เป็นหลานของยาย เป็นหลานของย่าของปู่ เป็นหลานของตา เอาแล้ว ปู่ย่าตายายรักหลานแล้วบาดนี้

หลานมันฉอเลาะอย่างนู้นอย่างนี้ ก็ชอบใจ จิตใจก็ไปจดจ่ออยู่ แต่หลานนั่นแหละบาดนี้นะ ไม่ได้ภาวนาพุทโธ ธัมโม สังโฆ อะไรเลย ไม่ได้พิจารณาให้เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเลย นี่แหละน่าสงสารตรงนี้แหละ

มาหลงอยู่ในของสมมติบัญญัติต่างๆ ในโลกนี้ สำหรับผู้ที่ได้ภาวนาสมาธิแล้ว ได้เจริญปัญญาให้เกิดขึ้นอย่างนี้ ถึงแม้จะสมมติว่าหลานของตน ลูกของตน แต่มันก็ไม่หลง มันก็รู้ว่านี้เพียงแค่สมมติเท่านั้น ไม่ใช่เป็นเรื่องจริง

ถ้าพูดถึงเรื่องจริงแท้ก็เรียกว่าสังขาร ดังที่กล่าวมาแล้วนั่นแหละ สังขารน่ะ มันเกิดขึ้นนะ ด้วยเหตุปัจจัย คนที่เกิดมาในโลกนี้ ก็เพราะอาศัย อวิชชา ตัณหา กรรม นั้นแหละ นำมาตกแต่งให้เกิดเป็นคนขึ้นมา

เมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว ผู้หลงก็สำคัญว่า ลูกเรา หลานเรา เหลนเรา อะไรหมู่นี้นะ ก็เลยผูกพันอยู่ในของหมู่นั้น ที่จริงแล้วไปผูกพันอยู่กับของไม่เที่ยง..

บางส่วนจาก ละความยึดมั่น 6 ม.ค. 31
พระธรรมเทศนาหลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
https://www.youtube.com/watch?v=tj0tArXCLVE
(16:09 - 18:00)