เมื่อยังไม่ชัด ยังไม่ปล่อยวางกันเมื่อไร ก็เป็นงานของเราอยู่ตลอดไป

..เมื่อยังไม่ชัด ยังไม่ปล่อยวางกันเมื่อไร ก็เป็นงานของเราอยู่ตลอดไป พิจารณาแบบนี้

สังขาร สังขารนอกเราก็เห็น สังขารธรรมเป็นของไม่เที่ยง ภายนอกก็เห็นชัดๆ มันไม่เที่ยงก็เห็นชัดๆ สังขารภายในอะไรมันเที่ยง สังขารร่างกายนี้มันก็ไม่เที่ยง ก็กองทุกข์ก็ทราบ อนัตตา อย่าไปแตะต้อง อย่าไปยึดไปถือ อนัตตาไม่ใช่ของใครทั้งนั้น บอกแล้ว ปฏิเสธว่าเป็นตน

สังขาร มันปรุงขึ้น ปรุงขึ้นเท่าไหร่มันก็ดับ ปรุงดีก็ดับ ปรุงชั่วก็ดับ ปรุงกลางๆก็ดับ ดับเป็นขณะๆ ในขณะที่ปรุง ก็ในขณะที่ดับ ก็ไปพร้อมๆกัน เราจะเอาเป็นสาระแก่นสาร เอาเป็นเราเป็นของเรา ว่าเป็นเราเป็นของเราได้อย่างงัย

ความจริงของเขาเป็นอย่างนั้น แล้วเมื่อไหร่ปัญญาของเราจะเห็นตามความจริงนั้นซักที จะไม่ต้องวุ่นวายกับเขา ให้เกิดเรื่องกับเขา

ทั้งๆที่เขา ไม่มีเรื่องอะไรกับเรา แต่เราชอบมีเรื่องกับเขา แล้วก็ชอบเอาเรื่องนั้นมายุ่งตัวเอง ให้เกิดความทุกข์ความลำบาก นี่ พิจารณาอย่างนี้

วิญญาณ คำว่าวิญญาณนี้ก็คือจิตกระเพื่อม รับทราบ ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย จากรูปเสียงกลิ่นรสเครื่องสัมผัส ที่เข้ามาเกี่ยวข้องกัน จิตเป็นผู้รับทราบ ในขณะที่สิ่งเหล่านั้นมาสัมผัส

นี่ก็มีเพียงเท่านั้น พอทราบ แล้วก็ดับไปพร้อม พร้อมๆ นี่ เอาสาระแก่นสารอะไร สุดท้ายก็อยู่กับความรู้อันเดียว มีแต่ความรู้อยู่เท่านั้น

อาการทั้งหลายที่ รับทราบเหล่านี้มันก็ดับไปหมด เพราะเป็นอาการ ไม่ใช่ตัวจริง ตัวจริงก็คือใจ เป็นผู้รู้ พิจารณาให้ทราบชัดโดยลำดับ

กี่ตลบทบทวนไม่สำคัญ ถือเป็นการเป็นงาน พิจารณาให้มันเพลินอยู่ด้วยการพิจารณา เพลินอยู่ด้วยการเข้าใจ เพลินอยู่ด้วยการถอดถอน โดยลำดับๆ..

https://www.youtube.com/watch?v=Lmh1SI47n7I 30:40 - 32:42

บางส่วนจาก อกาลิกจิต อกาลิกธรรม

พระธรรมเทศนาหลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน

เทศน์อบรม ณ วัดป่าบ้านตาด เมื่อวันที่ ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๙