เห็นอย่าด่วนว่าเราเห็น ได้ยินอย่าด่วนว่าเราได้ยิน ทราบอย่าด่วนว่าเราทราบ รู้ว่าเราคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ อย่าด่วนว่าเราคิด

..ให้อบรมบ่มอินทรีย์ ไม่ใช่มานั่งหลับตาอยู่เฉยๆ อบรมว่า ต้องถอดหา ตาหนิมีสัตว์มีบุคคลตัวตนอยู่ในนี่ไหมหนิ..

..อย่าด่วนว่าเราเห็น มีคนอยู่ในตามั้ย มีคนอยู่ในหูมั้ย เราเห็นหรือใครเห็น เราอยู่ที่ไหน ตรงไหนเป็นเรา ตรงไหนเป็นเขา นี่แหละ ต้องปฏิบัติอยู่อย่างงี้ ทั้งกลางวันกลางคืน ยืนเดินนั่งนอน เรียกว่าอบรมบ่มอินทรีย์อยู่อย่างงี้ จนอินทรีย์มันแก่กล้านั่นน่ะ สติปัญญาแก่กล้าขึ้นมา

สตินทรีย์ ปัญญินทรีย์ นั่นน่ะ สตินทรีย์ก็คือสติ ปัญญินทรีย์ ก็คือปัญญา ญินทรีย์คือปัญญาแก่กล้า ขึ้นมา มันจะตัดอารมณ์พวกนี้ออก เพิกโลกออกจากธรรม เพิกอารมณ์ออกจากจิต จิตของเราก็ว่างจากโลก ว่างจากอารมณ์ ว่างจากสมมติ ต้องปฏิบัติ ฝึกหัดอยู่อย่างนี้ ทั้งกลางวันกลางคืน อบรมบ่มอินทรีย์อยู่อย่างนี้

เห็นอย่าด่วนว่าเราเห็น ได้ยินอย่าด่วนว่าเราได้ยิน ทราบอย่าด่วนว่าเราทราบ รู้ว่าเราคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ อย่าด่วนว่าเราคิด

ทำจิตให้นิ่งให้ว่าง เป็นกลางอยู่น่ะ ทำได้มั้ย หนิล่ะ มัชฌิมะ คือกลาง ยินดีก็ไม่เอา ยินร้ายก็ไม่เอา กำหนัดก็ไม่เอา ขัดเคืองก็ไม่เอา เอาอยู่กลางๆ นี่ล่ะเมืองพอ ทำจิตให้นิ่งให้ว่าง เป็นกลางอยู่หนิ มันก็จะไม่เกิดความโลภ เกิดความโกรธ จึงจะอยู่นอกสุข เหนือทุกข์ ถ้ากำหนัดเกิดขึ้น หรือสุขเวทนาเกิดก็ไม่เอา เป็นกิเลส ทุกขเวทนาเกิด ก็ไม่เอา..

บางส่วนจาก ศีล ทาน ภาวนา (48.43 - 48.54, 49.41 - 51.35)

พระธรรมเทศนา หลวงตาศิริ อินฺทสิริ วัดถ้ำผาแดงผานิมิต

 

https://drive.google.com/file/d/0B6OG_Su4MwGZOUpzSWRod1ctd3M/view?usp=sharing