ไม่มีเหตุไม่มีผล มันดับไม่ได้ดอก ความโลภ ความโกรธ ความหลงนั่นน่ะ ต้องมีเหตุมีผล

ไม่มีเจ้าของ..

ไม่มีเหตุไม่มีผล มันดับไม่ได้ดอก ความโลภ ความโกรธ ความหลงนั่นน่ะ ต้องมีเหตุมีผล ต้องรู้ว่าก้อนสกลกายนี่ เป็นก้อนอนัตตาธาตุ อัตตาธรรมเฉยๆ มันไม่มีเจ้าของ

ก็จะเหลืออยู่ใจนั่นแหละ ใจมีเจ้าของนะทีนี้ ก็ถอดใจออกมาดูอีก จรณจิต จรณธรรม นาม ๔ นั่นน่ะ มันเกิดขึ้นที่ใจก็ต้องค้นหาใจว่าคืออะไร ใจแปลว่าความเป็นกลาง

มันเป็นกลางอยู่ ใจคือผู้รู้ ต้องค้นหาหมดพวกนี้ มันรู้อะไร คือรู้อะไรเกิดขึ้น ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง มันก็ไปรู้ให้หมด ใจนั่นน่ะ มันทำหน้าที่ของมันอยู่อย่างนั้น เป็นกลางอยู่เขาเรียกว่าใจ คือกลาง

ได้ยินเสียง เขาด่าก็ห้ามไม่ได้ มันทำหน้าที่ของมัน ได้ยินเสียงเขายกย่องสรรเสริญก็ห้ามไม่ได้ ไม่ให้มันได้ยินก็ไม่ได้ ได้ยินเสียงนาฬิกาตีก็ห้ามไม่ได้

อย่าได้ยินนะหู อย่ารู้ขึ้นนะใจ ก็บอกมันไม่ได้ มันทำหน้าที่รู้ขึ้นเรียกว่าเป็นผู้รู้ มนินทรีย์

จากหนังสือ ธรรมอริยะ ๑
บันทึกโอวาทธรรม ของ หลวงตาศิริ อินฺทสิริ หน้า ๑๔๓ ไม่มีเจ้าของ