"ไม่ให้ไปจับเอาตัวอาการของจิตนะ" มีแต่ผีบ้าไปหาจับเอาของอย่างนั้น เรียกว่าคนโง่ คนหลง คือคนรู้ไม่จริง

อาหารของจิต..

อาหารของจิตคือสัญญาอารมณ์ จิตก็เลยไปปรุงแต่ง เอาอารมณ์สัญญาไปปรุงแต่งก็เรียกว่าสังขาร นี่แหละ อาหารของจิต

อารมณ์สัญญาเข้าไปประกอบจิตใหม่ จิตจึงทำงาน จิตทำงาน จิตนึกคิดปรุงแต่ง ว่าเสียงดี เสียงไม่ดี น่ารัก น่าชัง อุปาทาน ยึดถือเอา ละเอียดมาก

มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่กำเนิดเกิดใหม่อีก ตั้งแต่ชาติเก่าชาติก่อนมันก็เป็นอย่างนี้

"ไม่ให้ไปจับเอาตัวอาการของจิตนะ" มีแต่ผีบ้าไปหาจับเอาของอย่างนั้น เรียกว่าคนโง่ คนหลง คือคนรู้ไม่จริง

จากหนังสือ ธรรมอริยะ ๒
บันทึกโอวาทธรรม ของ หลวงตาศิริ อินฺทสิริ หน้า ๓๙ อาหารของจิต