นี่เรียกว่าคนเรามันลืมตัวนะ มันลืมเหตุปัจจัยของชีวิต มืดแปดด้านเอาจริงๆ ไม่รู้ว่าตนเกิดมาเพื่ออะไร ไม่รู้จุดประสงค์เลย นั่นแหละ ทีนี้ผู้ที่เคยมีสติสัมปชัญญะ เคยมีศรัทธามั่นในบุญในกุศลมาแต่ชาติก่อนนู้น พอเกิดมาชาตินี้บุญเก่ามันมาเตือนใจ ให้ระลึกได้ ให้ระลึกว่า เออนี่เราเกิดมานี่ เราเกิดมาเพื่อสร้างบุญบารมี บุญบารมีที่เราทำมามันยังไม่เต็ม มันยังน้อยอยู่ จำเป็นที่เราจะต้องพยายามสร้างบุญบารมี ให้มันมากที่สุดในชีวิตของเรา แล้วก็ในขณะเดียวกัน สิ่งใดเป็นบาปเป็นโทษ เราจะพยายามละเว้นให้มันหมดไปเลย

..นี่เรียกว่าคนเรามันลืมตัวนะ มันลืมเหตุปัจจัยของชีวิต มืดแปดด้านเอาจริงๆ ไม่รู้ว่าตนเกิดมาเพื่ออะไร ไม่รู้จุดประสงค์เลย นั่นแหละ ทีนี้ผู้ที่เคยมีสติสัมปชัญญะ เคยมีศรัทธามั่นในบุญในกุศลมาแต่ชาติก่อนนู้น พอเกิดมาชาตินี้บุญเก่ามันมาเตือนใจ

ให้ระลึกได้ ให้ระลึกว่า เออนี่เราเกิดมานี่ เราเกิดมาเพื่อสร้างบุญบารมี บุญบารมีที่เราทำมามันยังไม่เต็ม มันยังน้อยอยู่ จำเป็นที่เราจะต้องพยายามสร้างบุญบารมี ให้มันมากที่สุดในชีวิตของเรา แล้วก็ในขณะเดียวกัน สิ่งใดเป็นบาปเป็นโทษ

เราจะพยายามละเว้นให้มันหมดไปเลย จะไม่สะสมมันไว้ขึ้นชื่อว่าบาป ก็มันก่อให้เกิดทุกข์ อันผู้ใดมาระลึกถึงตัวเองได้อย่างนี้ นับว่าโชคดีเหลือเกินนะ นับว่าเป็นคนมีมงคล อยู่ในตนมากมายทีเดียวแหละ

เพราะว่าผู้นั้นจะได้ พยายามสั่งสมบุญกุศล ให้มากขึ้นในตนของตน ในเวลาที่มีชีวิตเป็นอยู่นี้ เพราะว่าชีวิตของคนเราในยุคนี้ สมัยนี้มันน้อยเหลือเกินนะ ถ้าใครไม่รีบเร่งทำความดี ไม่รีบเร่งละความชั่วแล้ว

ก็จะไม่ได้ทำเลย พอแต่อ้างนู้นอ้างนี่อยู่อย่างนี้แล้วก็ ไปๆหน่อยหนึ่งความตายมาถึงแล้วก็แล้วเลย ไม่ได้สั่งสมบุญกุศลแล้ว ไม่ได้ละความชั่ว ความชั่วมีอยู่ในใจอย่างไรมันก็ติดสอยห้อยตาม ก่อทุกข์ให้ไปในชาติหน้าต่อไปอีก..

บางส่วนจาก โทษของตัณหา
พระธรรมเทศนา หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ 15 ม.ค. 31
https://youtu.be/WHt9sY0NFf8?t=4m17s
(4:17 - 6:20)